Oud zijn. In een bed liggen. Niet lang meer te leven hebben, maar nog zoveel willen als een kind. Boos zijn op de wereld die verandert. Vervuld zijn van herinneringen en toch blijven geloven in het belang van verbeelding en verwachtingen. Dit alles overkomt de vrouw uit ROMP. Aan haar bed zit, zwijgend, een man. Hij luistert. Of niet? Pas als de vrouw eindelijk niet meer praat en met de onbeweeglijkheid van een dode in haar bed ligt neemt hij het woord.