Tien jaar na hun scheiding ontmoeten een man en een vrouw elkaar voor het eerst weer, op de plaats waar hun enige kind begraven ligt. Steeds meer blijkt hoe het gestorven kind hun beider levens vergiftigd heeft. Allebei zijn ze verscheurd door verdriet, maar slagen er niet in om samen te rouwen. Tot het moment dat ze de kwetsbaarheid hebben om terug te keren naar het verleden, naar het sterfbed van hun kind. ‘Ik had jou vast, en jij hem, je zong heel zachtjes’. Elkaar vasthouden en zingen, is het genoeg om alsnog te worden gered? De tekst won de TaalunieToneelschrijfprijs 2010.