In 1923 komt de Weense Kring bijeen. Tegen de achtergrond van antidemocratische dreiging – datzelfde jaar doen de nazi’s hun eerste greep naar de macht – probeert deze groep denkers de taal terug te brengen tot de essentie, te ontdoen van onduidelijkheid, valse logica en demagogisch misbruik. Taal moet helder, redelijk en zo wetenschappelijk mogelijk zijn. Als de taal helder is, zal het denken ook helder verlopen, toch?

Terwijl ze met behulp van het werk van Wittgenstein de taal en de ware betrekking op de wereld willen redden, zien ze niet hoe het nazisme bezig is hun eigen wereld te vernietigen. Aan de taal ligt het niet. Die is logisch. Die is duidelijk. Aan de taal kan het niet liggen.